Gariban bir köylü harmanı kaldırmış, ekinini sermiş, kurutuyormuş.
Artık son günmüş. Ancak, öğleden sonra çevrede bulut kümeleri görünmeye başlamış.
Derken gökyüzü kararmaya yüz tutmuş.
Gariban köylü bunun üzerine:
-Allah'ım, ekinim kurumadan yağmur yağdırma ne olur! Allah'ım, ne olur bugün yağdırma! demiş durmuş.
Ekin de o hâldeymiş ki, az bir zaman gerekli. Yâni ha kurudu, ha kuruyacak. Akşama kadar yağmasa pekâla yetecek.
Ne var ki, akşamın son saatinde bir yağmur, bir boran ki, sorma gitsin!
Sonuç olarak ekinler sırılsıklam; üstelik çamur içinde kalmışlar. Havanın ise hiç açacağı yok; bundan sonrasında çürüyecekleri besbelli.
Gariban adam, derin bir kederin yanında karmakarışık duygularla harmandan eve dönmüş ki, ne görsün!..
Bahçedeki eşeğini de yıldırım çarpmamış ve onu öldürmemiş mi!
Bu olaylar köylünün iyice bir içine oturmuş.
Ama elden de ne gelir ki, oturup kahrolmaktan başka!
Başlamış içinden bir şeyler geçirmeye. Bir yandan da hafiften söyleniyormuş:
- Sen yapacağını yaptın; ama bilesin ki, bunlar karşılıksız kalmayacak! Benim de günüm gelecek elbet!
Derken, nihâyet Ramazan ayına varılmış.
Köylü, o gece sahura kalkıp oruca niyetlenmiş.
Niyetlenmiş de ertesi gün iftara yarım saat kala yakmış bir sigara!
Dumandan şöyle deriiiin bir nefes çekmiş, kaldırmış başını gökyüzüne ve gene söylenmeye başlamış:
- Seninle işte böyle ödeşeceğiz. Biliyorum ki şimdi beni görüyorsun. Bak, nasıl kızıyor, illet oluyorsun değil mi? Ama duuuur daha bitmedi, o ölen eşek var ya hani?.. Hele bir Kurban ayı da gelsin… Gör o zaman bak! Öldürdüğün eşeği de kurbana saymazsam nâmerdim, şerefsizim!
Mete Esin
Mete Esin'den Bir Erzurum Fıkrası [Mete Esin]
