Önce her şey bir toz bulutuydu…
Okuduklarımdan hatırladığım kadarıyla ilk demokrasi kavramı Antik
Yunan’a dayanırmış. Günümüz arama motorlarına "özlü sözler" diye yazıp
arattığımız ve günlük hayatta ruh kabuğumuza sokup ona göre şekil verdiğimiz
hâllerimizle ona buna atar yaptığımız Eflatun’un, Aristoteles’in, Sokrates’in o
herkesin diline pelesenk olan manalı sözleri, o zamanlar belki de demokratik
nice hareketin eseri olarak dökülmüştü dillerinden… Bizim çok farklı anlamlara
sokup günlük hayatta kullanmayı pek bir farklılık olarak gördüğümüz, whatsapp
iletilerimize, Facebook durumlarımıza yazdığımız o sözleri yani…
Velhasılıkelam, özgürlük düşüncesiyle taaa Antik Yunan’dan bu zamana
seneler geçti…
Mesela Magna Carta, yani "Hürriyetin büyük şartı" çıkmış ortaya evvel
zaman içinde. Yıllar sonra Fransız İhtilali olmuş ve her şey yer
değiştirivermiş birden. "Osmanlı Tarihi"ni sevenler iyi bilirler bu ihtilali.
Yine o zamanlara tekabül eden ve ABD’de patlak veren eyalet ayaklanmaları, o
küçük mutlu eyaletleri bir araya getirmiş ve bizim süper gücü, yani Amerika
Birleşik Devletleri’ni oluşturmuşlar.
Bizde de Tanzimatla başlamış her şey. Sonra Kânûn-i Esâsî, 1. ve 2.
Meşrutiyet derken, Teşkilât-ı Esasîye Kanunu ile belki de demokrasi yolunda en büyük
adımı atıvermişiz. Sonrası malumunuz. Girdiğimiz o yolda nice büyük zaferlere
imza atmış, varlığını ispatlamış bir ülke olmuşuz. Detaylara girmeyeceğim.
Atatürk’ten sonra süre gelen hareketlerden, başarılardan, başarısızlıklardan,
doğru ve yanlışlardan bahsetmeyeceğim. Zaten neyin ne olduğunu hepimiz bilmiyor
muyuz?
Ülkemizde siyaset düşüncesi 16’sından gün almış ergen aşkı gibi
sürprizlerle dolu. Fikri olanlarla, fikri olmayanlarla ya da benim gibi neye
inanacağını, ne söyleyeceğini tam kestiremeyenlerle dolu. Herkes yazıp çiziyor,
herkes bir şeye kızıyor ve bu şahsi ve değerli düşüncelerini dile getiriyorlar.
Her kafadan bir ses çıkıyor. Gerçi demokrasinin de özü "çoklu" olması değil mi?
Eh, öyle de işte, bu düşüncelere saygı duyup dinleyecek bir iktidar, sözüm ona
demokratik bir ülke temsilcisine pek şahit olamıyorum ne yazık ki. İnsanların
kendine özgü o hür düşünceleri, askıda tutunamayan palto gibi yere düşüyor ve
bazı dikkatsiz ve bencil insanların ayaklarında eziliyor, tozlanıyorlar.
Silkeleyip tekrar giyiyoruz üstümüze ama nafile. Bizim düşüncelerimiz ne yazık
ki bu ülkeyi yönetenlerin zevkine ve çıkarlarına yakışmıyor, kendilerine bir
beden büyük geliyor.
Vallahi çok düşünüyorum… Neden insanlar ölüyor, neden kavga ediyoruz
diye… Kim için ölüyor insanlar, kimler tarafından yönetiliyoruz diye çok
düşünüyorum. Kimin yanında, kimin karşısındayız? Neden Amerikacılık oynuyoruz?
Anlayamıyorum, aslında çoğumuz da anlayamıyoruz. Acımasız ve bencil değiller mi
sizce de? Neden bazı insanların kurguladıkları siyasi evcilikte rol alıyor,
bilgisayar oyunlarını aratmayan o vahşi komplolara seyirci kalıyoruz? Neden göz
yumuyoruz bu olanlara? Allah aşkına biri söylesin, biz kardeşçe yaşamayı ne
zaman öğreneceğiz?
Sözü yine çok uzattım. Çok da derin bir siyasi bilgim yok ama
istemesem de cevabını bir türlü bulamadığım sorular dönüp duruyor kafamda.
Haberleri izlemeye gazeteleri okumaya korkar oldum. Geleceğim için
endişeleniyorum? Siz de öyle hissediyor musunuz?
Kurulamayan bir hükûmet, mahalle çetelerini aratmayan bir meclis
ortamı ve siyaseti kişisel çıkarlarına alet eden, insanlara taş muamelesi yapan
bir iktidar… Güya tarafsız bir Cumhurbaşkanı, güya söz geçirmeye çalışan muhalefet
adaylar, güya demokratik bir Türkiye Cumhuriyeti… Biz çok dinledik bu vaatlerle
süslenmiş masalları. Hayaller, hayatlar işte. Yorulsak da ümitleniyoruz bu
ülkenin geleceği adına.
Bu Pazar, yani 1 Kasım günü neler olur bilmiyorum. Kaçıncı kez iyi temennilerde
bulunduğumu da bilmiyorum. Pislikler örtülmesin, tertemiz bir sayfa açalım
istiyorum. Kardeşçe, milletçe, tek yürek olarak. Çok mu Pollyannacılık
oynuyorum yoksa? Bilemedim.
Sandığa gitmekten bir hâl olduk ama, hadi, son kez tabana kuvvet.
İyi düşünün, iyi olsun. Ve tabii ki iyi seçimler…
Merve
Çiçek Vatan
