Asıl
adı Aram Güleryan’mış Ara Güler’in. Öldüğünde merak ettim kim olduğunu. Zira
bugüne kadar hep bizden bir parça olarak gördüğüm için araştırma gereği
duymamıştım. NTV’de yayınlanmak üzere hakkında bir belgesel hazırlayan Yağız
Şenkal’dan duydum; Ara Güler kendisi için “Türklerin en Ermenisi, Ermenilerin
de en Türküyüm” dermiş. Son derece anlamlı bir tanımlama. “Ermeni kimliğimi
reddetmiyorum ama Türklüğümü de görmezden gelmiyorum” demek gibi bir şey.
“İkisine de eşit mesafede duruyorum” anlamına geliyor. Bizim de isteğimiz bu
değil mi zaten, Türk üst kimliği altında herkes kendi etnik kimliklerini
koruyabilir, kendi kültürünü de yaşayabilir.
1928
yılında doğan Ara Güler’in baba tarafından ataları Giresun’un Şebinkarahisar
ilçesinden gelmişler İstanbul’a. 1915 olaylarında baba tarafından sıkıntı
çekmiş aile. Ancak diğer bir çok Ermeni gibi Ara Güler de bu toprakları terk
etmeyi düşünmemiş. Ben Türkler’e inanıyorum ve bana kötülük etmeyeceklerinden
eminim deyip kalmış doğduğu topraklarda. 22 yaşında iken başlamış fotoğraf
çekmeye. İlk çektiği fotoğraf da 1950 yılında, Ticaniler denilen gerici bir
grubun tahrip ettiği İstanbul Gümüşsuyu’ndaki Atatürk heykeli olmuş.
Türkiye’nin tanıtımına fotoğraflarıyla katkıda bulunan Ara Güler’e de Tanrı’dan
rahmetler diliyorum. Mekânı cennet olsun.
Gayrimüslimlere
Rahmet Dilenir mi?
Ara
Güler’in vefatı sebebiyle özellikle sosyal medyada “gayrimüslimler için rahmet
dilenir mi” tartışması yapılıyor. Neymiş efendim “onlar için rahmet dilenmez,
toprağı bol olsun” denirmiş. Ne kadar saçma ve icapsız bir tartışma. Sırf nüfus
cüzdanında Müslüman yazıyor diye hırsızlara, zânilere, katillere ve vatan
hainlerine rahmet dile, Ara Güler gibi bir vatansevere dileme; yok böyle bir
İslam. Varsa bile ben böyle bir İslam’ı kabul etmiyorum zaten. Zira benim
Müslümanlığım ve Türk Milliyetçiliğim, Türk devletine sadakatle bağlı
kaldıkları, vatana ihanet içinde olmadıkları sürece Müslüman olsun veya
olmasın, bütün yurttaşlarıma hatta insanlığa faydası dokunmuş herkese rahmet
dilememi gerektirmektedir. Ben, Allah’ın rahmetinin kahyası değilim ki.
Neticede rahmetin sahibi, rahmetini kimlere vereceğini en iyi bilendir.
Bizimkisi karar değil, temennidir sadece.
Bir
rivayete göre; Hz. Peygamber, Abdullah b. Selam isimli bir Yahudi aliminin
cenaze namazını kaldırmıştır. Başka bir rivayete göre ise Abdullah b. Selam
ölmeden önce zaten Müslüman olmuştu ve peygamber onun için cenaze namazını
kıldırmıştır. Oysa hadis alimleri derler ki; “Uydurma hadislerin ve
İsrailiyatın İslam’i çevrelere yayılmasın Abdullah b. Selam, Vehb b. Münebbih
ve Ka’bel Ahbar gibi Yahudi iken sonradan Müslüman olan alimlerin büyük
etkileri olmuştur. Onlar sokuşturmuştur İsrailiyat denilen bilgileri İslam
kaynaklarına…” Buradan çıkarılacak sonuç, bu adamların gerçek anlamda Müslüman
olmadıklarıdır. Eğer olsalardı bunu yapmazlardı.
Ancak
çok daha kuvvetli bir rivayete göre ise, Hz. Peygamber, önlerinden bir cenaze
geçerken ayağa kalktığında, yanında bulunan Sahabeler; “Ya Rasulullah o bir
Yahudi idi, onun için neden ayağa kalktınız?” dediklerinde, O insan Peygamber,
şu cevabı vermiştir: “Olsun, o da bir insan değil midir?”
Hadisler
bir yana; Allah yüce kitabında din farkı gözetmeksizin der ki; “Kim, bir
insanı, bir can karşılığı veya yeryüzünde bir bozgunculuk çıkarmak karşılığı
olmaksızın öldürürse, o sanki bütün insanları öldürmüştür. Her kim de birini
(hayatını kurtararak) yaşatırsa, sanki bütün insanları yaşatmıştır…”(Mâide/32).
Aslında
başka söze gerek yok; dünyaya şöyle bir bakın, Allah’ın rahmetini kimlere
verdiği apaçık görülmektedir…
…
Geçenlerde de yazdım aynı şeyi; 1915 olayları istisna olmak üzere; Türkiye’nin
en büyük yanlışı ülkedeki gayrimüslimlerin ülkeden gitmelerine göz yumması ya
da gitmelerine sebep olmasıdır. Lozan Antlaşması çerçevesinde gerçekleştirilen
mübadelede, suça bulaşmamış masum Rumlar keşke mübadele dışında tutulabilseydi.
Kardeşim,
bugün yaşayan İslam’ın bazı sanatlara bakışı hâlâ problemlidir. Bu sebeple
gayrimüslimler de ön ayak olmasalar, bazı sanatların bu ülkede gelişmesi mümkün
değildi. Mesela, müzik, sinema, resim, tiyatro, karikatür, heykel bu sanatların
başında gelmektedir. Hatta mimarimizde bile etkileri vardır gayrimüslimlerin;
İstanbul’daki pek çok saray ve cami, Ermeni mimarlar tarafından tasarlanmıştır.
Ermeni Balyan ailesine mensup mimarların yaptığı eserler, hâlâ gurur kaynaklarımızdandır.
Ermeni kökenli Tatyos Efendi ve Bimen Şen ile Rûm asıllı Yorgo Bacanos’un Türk
müziğine yaptıkları katkıyı kim inkar edebilir. Ermeni Aram Güleryan
seviyesinde kaç tane Müslüman ve Türk sanatçı yetiştirebildik, bir düşünsenize.
Sözüm
ona “Müslüman Kardeşlerimiz” diyerek Suriye’nin çeri çöpü olan 3.5 milyon
Suriyeli mülteciyi kabul ettik. Peki bu adamların Türkiye’ye yük olmaktan başka
ne faydaları dokunacaktır. Aydın olanları, okumuş olanları, zengin olanları,
sanatçı olanları zaten Avrupa’ya gittiler. Daha doğrusu Avrupa zaten kaptı
onları. Bize kalanlar ise çer çöp, gul gubur türünden abur cubur adamlar ve
onlar da ha bire çoğalıyorlar. Ülkeye yazık ediyoruz ve bunun farkında bile
değiliz biz.
Esat
akıllı adam, ülkesindeki çer çöpü Türkiye’ye ve civar ülkelere boşalttı ve
kendisine aydınlardan kurulu bir ülke yarattı! İç savaş bitsin ve Suriye bu iç
savaştan ülke bütünlüğünü koruyarak çıksın, göreceksiniz; Suriye kalkınmada
bizi bile sollayacaktır. Çünkü Beşar Esat’ın elinde yetişmiş kalifiye elemanlar
kaldı. Ülkede huzur sağlanıp bu elemanlar devreye sokulduğunda ve Esat ya da
yerine gelecek yönetim ülke kaynaklarına sahip olduğunda, Suriye atağa
kalkacaktır. Suriye’deki durumu biraz da eski Sovyetler Birliği’ne benzetiyorum
ben. Sovyetler Birliği, 1990’a gelince, Rus olmayan milletlerden oluşan
Cumhuriyetleri birlik dışına iterek bir nevi sırtındaki kamburlardan kurtulmak
suretiyle daha güçlü hale gelmiştir. Muhtemelen Suriye’de de aynısı olacaktır.
Türk
Ara Güler’e bir kez daha Tanrıdan rahmet dilerken, Ermeni Aram Güleryan’a
“toprağı bol olsun” diyorum…
Ömer Sağlam 19 Ekim 2018
