Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Öğretmenlerim"...
Bu bölüme
okuldaki tüm öğrencilerin lise son sınıfta yaşadıkları özel bir deneyimi
anlatarak başlamak istiyorum, "Practice House" (Uygulama Evi)
deneyimimizi..
Okul
kapısından içeri girildiğinde, hemen sağda, bir patikanın nihayetinde küçük bir
"kulübe" göze çarpar. Asıl adı Kinney Cottege olan bu binanın benim
ÜAKL anılarımda özel bir yeri vardır, sanırım pek çok okul mezunu için -
özellikle de gündüzlü öğrenciler için - bu böyledir.
Lise son
sınıfa gelindiğinde öğrenciler bir haftalarını, 4 er kişilik gruplar halinde,
bu evde geçirirlerdi. Sene başından gruplara göre takvim belirlenir, bizim için
programlanan haftanın Pazar akşamında, hafta boyunca ihtiyaç duyacağımız
eşyalarımızı koyduğumuz küçük valizlerimizle, bu eve gelir, ertesi pazar günü
öğleden sonra evlerimize dönerdik.
Önce
hatırladığım kadarıyla size bu evi tarif etmeye çalışayım. Dışarıdan iki katlıymış
gibi görünen ancak ikinci katı kısmen çatı eğimi altında yer alan bu evin alt
katında salon, mutfak ve WC bulunuyordu. Üst katta ise yatak odaları ile banyo
vardı. Evde bir ailenin yaşaması için gerekli olan her türlü eşya mevcuttu.
Biz bir
hafta boyunca bu evde , ev ekonomisi hocamız Mrs. Lovejoy'un gözetiminde,
yemeklerimizi kendimiz pişirir, ortalığı toplar, hafta sonunda da ailelerimizi
çaya davet eder, hazırladığımız yiyeceklerle onları ağırlardık. Sanırım böylece
artık büyüdüğümüzü, kendi kendimize yetebileceğimizi hem kendimize hem de
çevremizdekilere kanıtlamış oluyorduk.
Birlikte
kalacağımız arkadaşlarımızı kendimiz belirliyorduk. Kendi tercih ettiğimiz
arkadaşlarımızla evde kalmamız haftanın daha güzel ve sorunsuz yaşanmasını sağlıyordu
kuşkusuz. Benim grubumdaki arkadaşlarım, Perihan Müftüoğlu, Nurca Bekdemir ve
İnci Enöktemdi. Her üç arkadaşım da benim çok sevdiğim ve iyi anlaştığım
kişilerdi. Ancak mezun olduktan sonra birbirimizden ayrıldık, her birimiz
farklı istikametlere yöneldik. Benim Ankara'ya, ODTÜ' ye gitmem de bu mesafeyi
daha da arttırdı. Birbirimizden pek haber alamaz olduk. Yıllar sonra sevgili
arkadaşım Nurcan'ın 2002 yılında vefat ettiğini okul gazetesinden öğrendim ve
çok üzüldüm. Değerli arkadaşımı buradan sevgi ve rahmetle anıyorum.
O güne
kadar aile ortamı dışında tek bir gece geçirmemiş bir kişi olarak
arkadaşlarımla bu evde geçirdiğim bir hafta bana çok keyifli gelmişti. Bir
teneffüs ve öğle tatili süresiyle kısıtlı olan dostluğumuzun daha pekiştiğini,
birbirimizi daha iyi tanıma imkanı bulduğumuzu hatırlıyorum.
Okulda
gelenek haline gelmiş bir diğer etkinlik te bir bahar şenliği olan "Mayıs
Günü"ydü. (May Day ). Öğrencilerin genelde velileriyle katıldığı bu
şenlikte bir de Mayıs Kraliçesi (May Queen) seçilirdi. Şenlikten bir süre önce
her sınıftan bir kişi arkadaşlarının verdiği oylarla sınıfının Mayıs Kızı (May
Girl) olurdu. Mayıs Kızı seçilen öğrenciler bu şenlikte tuvaletler giyerler,
bir direkten (May Pole) uzanan kurdeleleri tutarak direğin etrafında müzik
eşliğinde dönerler ve müzik bittiğinde şenlik alanının her tarafından
görülebilen kademeli bir platforma otururlardı. Bunların arasından birisi - bu
genelde lise 3. sınıfların Mayıs Kızı seçtiği öğrencilerden biri olurdu - okul
idaresi tarafından Mayıs Kraliçesi seçilir, başına da çiçeklerden örülmüş bir
taç takılırdı.
Bunlardan
başka okulda sık sık konserler, folklor gösterileri yapılır, oyunlar
sahnelenirdi. Çeşitli kulüplerin düzenlediği etkinlikler ile okul çayları,
piknikler ve okul gezileri de okuldaki sosyal yaşamın vazgeçilmez
parçalarıydı.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Kısa Kısa" ile devam edecek.
Semiramis Kanbak
