Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Evcilik Oyunları"...
Eğer
sabrınız var da buraya kadar okuyabildiyseniz belki de bu okulda hiç mi yanlış
yapılan birşey yoktu diye düşünüyor olabilirsiniz. Olmaz mı? Elbette vardı.
Bizim de haddini aşan yaramazlıklarımız, küçük çekişmelerimiz hatta
korkularımız, yanılgılarımız vardı diğer okullardaki öğrenciler gibi. Bu
bölümde biraz da onlardan bahsetmek istiyorum.
Sanırım
mayıs ayının sonlarıydı ve biz lise 1. sınıftaydık. İstanbul'u bilenler bilir,
ilkbahar mevsimi İstanbul'da çok kısa sürer. Yine havaların ısınmaya
başlamasıyla yazın gelmesi bir olmuştu. O zamanlar klima falan da olmadığından
sıcaktan bunalıyorduk. Edebiyat Hocamız oldukça yaşlıydı ve koyu bir Haşim
hayranıydı. Bizim de onu anlamamızı, sevmemizi istiyordu. Onun için, her zaman
yaptığı gibi, hararetle tahtaya onun şiirlerindeki Osmanlıca sözcükleri,
karşılarına da Türkçe karşılıklarını yazıyordu. Sıcak bir yandan, kocaman
kocaman kelimeler bir yandan, sınıfı çok bunaltmış olmalı ki, bir ara bir
arkadaş elindeki plastik su tabancasıyla hocanın bacağına su sıkmaya başladı.
Hocamız bacağında suyu hissedince arkasına dönmeden sol eliyle bacağını
yokluyor, sonra herhalde terledim diye düşünerek yazmaya devam ediyordu. Bu
arada sınıf kahkahalara boğuluyor, hoca arkasını döndüğünde herkes susuyor,
kendini tutamayanlar öksürüyormuş gibi yaparak idare etmeye çalışıyordu.
Hatırladığım
diğer bir olay da okulda az sayıda bulunan erkek hocalarımızdan birine
acımasızca hazırladığımız bir tuzaktır. Sınıfların ön bölümünde yaklaşık 10-15
cm. yüksekliğinde ahşap bir platform bulunuyor ve öğretmen masası da bu
platformun üzerinde duruyordu. Bu hocamız dersi anlatırken masanın üzerine
sıçrar, oturur, dersi öyle anlatırdı. Bir gün o gelmeden masanın ayaklarına
sabun sürdüğümüzü ve masayı da platformun kenarına doğru çektiğimizi
hatırlıyorum. Hocamız sınıfa girmiş, her zamanki gibi var gücüyle masaya
abanarak üzerine çıkmaya çalışırken masa kaymış ve hocamız da masayla beraber
yere yuvarlanmıştı. Neyse ki önemli bir yaralanma falan olmamıştı ama bu olayı
hatırladığımda hala izansızlığımıza şaşar, utanırım.
Bir de
tarih hocamız Hikmet Hanım vardı ki onun derslerinde yüzüne bakarken korktuğumu
hatırlıyorum. Bu hocamızın medyum olduğu söyleniyordu ve bu ne kadar doğruydu
bilmiyorum ama onun hakkında bir öykü dolaşıyordu sınıfta. Anlattıklarına göre
geçmiş yıllarda hocamız bir gün derste bir öğrencinin yüzüne bakmış ve
"sen çık dışarı!" demiş. Kızcağız dışarı çıktıktan sonra da sınıfa
dönerek "Bu arkadaşınızın yüzünde ölümü gördüm" demiş. Söylendiğine
göre de kızcağız çok geçmeden ölmüş. Onun için özellikle sözlüye kalktığımda
çok tedirgin oluyor, sanki aynı şey benim de başıma gelecekmiş gibi hissediyor,
ürperiyordum.
Ders
sırasında aramızda konuşmak, sınavlarda birbirimize yardım etmek, arkadaşımızın
ödevini yapmak fırsatını bulduğumuzda yaptığımız şeylerdi. İngilizce edebiyat
dersinde hocamız bir kompozisyon ödevi vermişti. Daha önce de bahsettiğim gibi
ben o hocayı çok sevdiğimden kendi ödevimi akşam evde yapmıştım. Okula
geldiğimde 'o zamanlar' çok sevdiğim bir arkadaşımın ödevini yapmamış olduğunu
ve yapmakta da zorlandığını görünce dayanamadım ve teneffüslerde, öğle
tatilinde onun için de bir kompozisyon yazdım. O da kendi el yazısıyla temize
çekerek hocamıza verdi. Kompozisyon kağıtları okunup geri geldiğinde benim
kompozisyonum 7, iki arada bir derede benim toparladığım arkadaşımın kompozisyonu
ise 9 almıştı. İkimiz de bu duruma çok güldük.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Öykü Sürüyor" ile devam
edecek.
Semiramis Kanbak
