Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Okul Dışında"...
Evdeki
yaşamımız en az okuldaki yaşamımız kadar disiplinliydi. Her şeyin bir kuralı ve
programı vardı. Yemekler belli saatlerde yenilir, belli saatte yatılır, belli
saatte kalkılırdı. Öyle ben acıktım diye yemek saatleri dışında abur cubur
yenilemez ya da ben daha acıkmadım diyerek sofradan kaçılamazdı. Uykumuz
gelmese de saati geldiğinde yatağa girmek zorundaydık.
Okuldan
dönüşümüzü anneannem pencerede bekler, birkaç dakika gecikecek olsak nedenini
sorardı. Cam kenarına oturamazdık çünkü kız çocuklarının pencere önünde
oturması yanlış anlaşılabilirdi. Yine yüksek sesle gülmemiz yanlış
değerlendirilebileceğinden gülerken sesimizin perdesinin alçak olmasına dikkat
ederdik. Bir şey içip ferahladığımızda derin bir "Ooooh" çekecek
olsak rahmetli anneanneciğim "Yavrum öyle deme, onun yerine; 'Ya Rabb'i,
şükür!' de." diyerek bizi uyarırdı.
Kış
yüzünü göstermeye başlayınca hemen el örgüsü yün fanilalar giyilir ve ilkbahar
ortalarına kadar çıkartılamazdı. Banyo ancak hafta sonlarında yapılır ve banyo
yapıldığı gün sokağa çıkılmazdı. Anneanneciğim bize hep, derdin okkayla
girdiğini, sonra da dirhem dirhem çıktığını söylerdi. Nitekim onun
otoritesinden kurtulur kurtulmaz hem yün fanilayı atan hem de ıslak saçla
dışarıya çıkan ben, bugün hala bronşitin ve sinüzitin dirhem dirhem çıkışını
yaşıyorum:)
Kışın
sobanın üzerinde hep bir çaydanlık durur, içerisinde de ıhlamur bulunurdu. Ben
ıhlamuru, özellikle de kokusunu, pek sevmesem de anneannem göğsümüzü yumuşatacağını
söylediği için içerdim. Kış aylarında ellerimin üzeri çatlar, o zamanlar
bugünkü gibi çeşit çeşit el kremleri olmadığından, anneanneciğim dedeme
eczaneden gliserin aldırır, içine limon suyu karıştırarak bana el losyonu
yapar, ellerime onu sürerdim.
Bir de
yalnızca alnıma musallat olan ergenlik sivilceleri ile sorun yaşadığımı
hatırlıyorum. Okuldan dönerken Misakımilli Sokağı'nın üzerindeki bir binanın
altında bulunan turşucudan alıp içtiğim bol biberli ve lahanalı turşu suyu
onları iyice azdırıyor, anneannem bunu bilmeme rağmen hala içtiğim için bana
çok kızıyordu. Onları kurutmak için alnıma talk pudrası, bir de mevsimiyse
salatalık kabuğu sürdüğümü hatırlıyorum. Tabi o zamanlarda her sebzenin ve meyvenin
mevsimi vardı, yazınkini kışta, kışınkini de yazda bulamazdınız. Bir yılbaşı
gecesinde bir dilim portakalla bir dilim domatesi bir arada yemiştik de bunu
çok özel bir şey saymıştık.
Yılbaşı
gecelerinde genellikle bizi dayımlar yemeğe alırlar. Bazen de onlar bize
gelirdi. Her zamankinden daha özenle hazırlanmış olan sofrada önce yemeğimizi
yer, yemekten sonra bir yandan kuruyemiş ve meyvelerimizi yerken bir yandan da
tombala oynardık. Televizyon daha yoktu, onun için radyodan yılbaşı programını
dinlerdik. Saat 12 yi vurduğunda birbirimizi kucaklar, iyi dileklerimizi
iletir, biraz sonra da yatardık.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Ah! O Yıllar, Geçip de
Giden Yıllar" ile devam edecek.
Semiramis Kanbak
