Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "62'nin Armağanı"...
Bugün
babaannemin yaşam öyküsünü düşündüğümde onun çok şanssız ve çilekeş bir insan
olduğu görüşüne varır, kederlenirim. Küçük yaşta hem annesini hem de babasını
kaybeden ve Urfa'daki ağabeyinin yanına sığınan babaannemi orada kendisinden
yaşça çok büyük olan Emin dedemle evlendirmişler. Dedem oldukça varlıklı ve
köklü bir aileden* geliyormuş ve o yıllarda ticaretle uğraşıyormuş. Evlendikten
birkaç yıl sonra, dedem yine ticaret için çıktığı bir seferdeyken, eve onun
öldüğü haberi ulaşmış.
Babaanneciğim
o zaman daha 21 yaşındaymış ve iki küçük yavrusuyla dul kalmış.
Etraftan
çok gençsin, evlen diye ne kadar baskı yaptılarsa da o bir daha evlenmemiş ve
kendini çocuklarına adamış. İki çocuğunu, cinsiyet ayrımı yapmadan okutmuş,
onlara babalarının yokluğunu aratmamak için elinden ne geliyorsa onu yapmış.
Babaannem
çocuklarının üzerinde eksik olan baba otoritesinin yerini doldurmak için onlara
olağanüstü ilgi gösterir, davranışlarını yakından izler, başıboş kalmalarına
hiç meydan vermezmiş. Örneğin bir gün, çok haylaz bir çocuk olan babamın
davranışlarından şüphelenmiş ve tebdili kıyafet yaparak onu gizlice takip
etmiş. Babam takip edildiğinden habersiz birkaç arkadaşıyla okuldan kaçıp
mahalle arasında taş oynamaya başladığında hemen ensesine yapışmış. Rahmetli
babacığım da o günden sonra okuldan kaçarsa ensesinde annesinin soluğunu
duyabileceği korkusuyla bir daha okuldan kaçamamış.
Ancak ne
yazık ki babaanneciğim 50'li yaşlarının sonlarına doğru beyninde oluşan selim
bir tümör nedeniyle olduğu bir ameliyattan sonra yatalak oldu ve yaşamının
ondan sonraki bölümünü yatağa bağlı olarak yaşadı. Sadece temel ihtiyaçlarını
görmek için ayağa kalkabiliyor ve yanında bir destek olmadan yürüyemiyordu. Ben
daha çok onun o hâllerini hatırlıyorum. Bir keresinde dahiliye mütehassısı olan
rahmetli enişteme endişeyle "Acaba bu durum irsi midir, bizde de olur mu?"
diye sorduğumda eniştem bana bu durumun babaannemin yaşadığı yoğun acılardan
kaynaklandığını düşündüğünü söylemişti.
Bugün
babaannemi hatırladığımda, gözümün önüne o, güldüğünde dahi gözlerinden eksik
olmayan, hüzün perdesi gelir, gözlerim dolar. Ölümünden sonra babam onun mezar taşına
"Fatma Tuncer yorgun ve çileli başını burada dinliyor." diye
yazdırmıştı. Dilerim dinliyordur ve dilerim yaptığı fedakârlıklar, çektiği
çileler orada da karşılığını bulur. Ruhu şad, mekânı cennet olsun...
Baskın
doğduktan kısa bir süre sonra hayatımızda meydana gelen bir değişiklik de
babamın aldığı 53 model Rambler marka steyşın bir araba olmuştu. Çok eski bir
arabaydı, o kadar ki bir keresinde benzin almak için bir benzin istasyonunda
durduğumuzda benzincinin babamın hakim olduğunu öğrendikten sonra "Belli
ki siz çok namuslu bir hâkimsiniz." dediğini, babam bunu nereden
anladığını sorduğunda ise "Arabanızdan belli!" diye cevap verdiğini
ve bunun bizi çok gururlandırdığını hatırlıyorum.
İşte
güzel yurdumuzun batı illerini kapsayan yurt içi seyahatine ilişkin anılar da
belleğimde yer eden, unutulmaz anılar arasında yer alır.
*Ayn-ı
Zeliha Binti Hacı Ali Vakfı evladından… Burada ninemiz
Ayn-ı
Zeliha Hatun'un 1716 yılında, yaklaşık 300 yıl önce,
Urfa'da
vakıf kurmuş olması ve bu vakfın şartlarında kız-erkek
çocuk ayrımı yapmamış olmasının beni çok
gururlandırdığını
söylemeden
geçemeyeceğim. Ruhu şad, mekânı cennet olsun.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Geziler Yılı 63" ile devam
edecek.
Semiramis Kanbak
